panie profesorze? - zapytałem z całą swobodą, na jaką mnie było stać.<br>- Chwilowo do Paryża - odparł profesor. - Ale mam kilka propozycji od przyjaciół w Stanach. Może tam znajdę wreszcie czas na mą pracę o szczęściu?<br>- Tobie, Fabek, zawsze coś dziwnego chodzi po głowie - odezwał się ojciec Renaty. - Naprawdę nie masz innych zmartwień niż szczęście?<br>- Czyż szczęście ludzkości nie miało być naszym ostatecznym celem? - zapytał profesor Tubalny. - Nie pamiętasz już, jak o nie walczyliśmy? Niestety, nie zdołaliśmy zmusić ludzi, żeby byli szczęśliwi.<br>- Nie zdążyliśmy - westchnął ojciec Renaty. - Myśleliśmy, że towarzysz Stalin będzie żył wiecznie.<br>Spojrzał na mnie i zamilkł. Nie należało poruszać spraw