w dłonie.<br>Jaszczurka drżała z przerażenia,<br>Patrząc nieufnie w oczy Henia.<br><br>I nagle rozległ się jej głos:<br>"Żałosny los, nieszczęsny los...<br>Żyłam sto lat w stuletnim dębie,<br>A jednak dotąd nikt w obrębie<br>Mojego dębu nie przebywał<br>I snu mojego nie przerywał."<br>Dzieci słuchały tej przemowy<br>Z zapartym tchem. Już zmierzch lipcowy<br>Pogłębiał mroczne cienie lasu.<br>Jurek się zbliżył bez hałasu<br>I nad jaszczurką schylił głowę,<br>By lepiej słyszeć jej przemowę,<br>Ona zaś rzekła tak to Jurka:<br><br>"Jestem jaszczurka Srebrna Chmurka...<br>Pod ziemią srebrny pałac mam<br>I tajemnice wszelkie znam.<br>Jeśli mnie z rąk swych wypuścicie,<br>Odwdzięczę się wam należycie<br>I