Dosłownie. Tęczówka otwarła swą wilgotną otchłań. Zygmunt, wchłonięty przez gorącą, bezbrzeżną niebieskość, zaczął powoli opadać na dno źrenicy. Cisza, tylko gdzieś w oddali słychać było delikatny szum, podobny do tego, gdy się muszlę do ucha przykłada. Po chwili błękit zmienił się w niebieskość, by po niej przejść w ciemny granat zmieszany z fioletem, a wokół zaroiło się od jasnych, pulsujących punkcików, coś jakby iskier migoczących żółtym blaskiem. Zygmunt ostrożnie przepływał między nimi, a gdy niechcący musnął któryś z nich - odzywał się cichy, zaklęty śpiew syren... Chociaż nie, to był śpiew wielorybi, smutny i łagodnie wypełniający fioletową przestrzeń. Płynął powoli wśród muzyki