kto idzie w<br>stronę obłąkania - ja czy świat?<br> Otóż z całą pewnością nie ja!...<br> Więc podobnie jak dziadek, który miał już umyte ręce, uśmiechnąłem się ze szczęścia.<br> Żegnaj, Sokratesie.<br> Wytarłem spiesznie stopy ręcznikiem i zanim którykolwiek z<br>amatorów zdążyłby podskoczyć z prośbą do Heleny, schwyciłem ją za<br>rękę i zabrałem znad tworkowskiej sadzawki.<br> Powróciliśmy na ławkę pod kasztanem.<br> Mówiliśmy o naszej córce, Jo, która przyznała się żonie, że chce<br>zostać malarką, co ucieszyło mnie i ubawiło zarazem, gdyż pamiętam: jedyna rzecz, <br>jaką potrafiłem narysować w szkole, to była palma<br>kokosowa, którą wszyscy poznawali, ale co pod nią siedzi, tego nikt<br>nie