dźwigać swój krzyż i wierzyć". Myślę, że byłam po prostu za młoda, żeby ten monolog zrozumieć.<br>Wiele lat później zdarzyło mi się znowu znienawidzić sceniczną postać. Nie znoszę strindbergowskiej Panny Julii, chociaż grałam ją już jako doświadczona aktorka. Na tej roli ciąży jakieś przekleństwo, miały z nią niesamowite problemy różne znakomitości. We Francji na przykład grała pannę Julię Isabelle Adjani; po 10 dniach musiała przerwać występy i leczyć nerwy w klinice psychiatrycznej. Wcale się nie dziwię, ja też pod koniec zaczęłam myśleć, że zwariuję.<br>Instrumentem aktora jest jego organizm, lecz przede wszystkim własna psychika. Tworzy się postać środkami technicznymi, lecz impulsy