Ptaki budziły się na topoli, w pokoju było zimno, niebieski sweter Weroniki coraz wyraźniej nabierał barwy. Miała oczy zamknięte, oddychała równo, leżąc na boku. Siedziałem na brzegu łóżka i patrzyłem jak śpi. Ale nie spała.<br>- Nie powiedziałeś?<br>Nie, to bez sensu. Nikt, żadna ortografia nie jest w stanie oddać tego znaku zapytania po trybie rozkazującym lub po przeczeniu. Dotknąłem jej dłoni - była chłodna, wilgotna i zupełnie obojętna. Odwróciłem się i popatrzyłem za okno. Sąsiadka z przeciwka chyba nadal nie potrafiła odzwyczaić dziecka od nocnych posiłków, bo nagle przez odsłonięte zasłony naszego pokoju wpadło światło wydobywając z mroku bladość naszych twarzy i kładąc