wolności swoje życie uczuciowe. Uwięzienie rozdzieliło go z najbliższą kobietą czy najbliższym mężczyzną, rozłączyło z dziećmi lub rodzicami, przerwało związki małżeńskie lub, w wypadku ludzi bardzo młodych, przecięło pierwszą miłość.<br>Bliscy pozostawieni na wolności, zależnie od intensywności uczuć, mogli wypełniać tak bardzo wewnętrzne życie więźnia, że wyobraźnia w znacznym stopniu znieczulała cierpienie fizyczne, a koncentracja uczuć powodowała, iż stan zagrożenia życia nie docierał do świadomości w pełnym wymiarze. Tęsknota i niepokój o nieznane losy najbliższych przemieszczały sferę cierpień na takie, które są normalnym udziałem ludzi żyjących na wolności. Tworzyła się sytuacja psychiczna, w której obozowy koszmar przekształcał się w straszną zjawę