jak w przypomnianej scenie, daje do zrozumienia, że mógłby mieć ich więcej. Przydarzają mu się liczne i niesłychane przygody, skoro zmienia wiek i z wyraźną przyjemnością narusza prawa natury. Zagarnia wypowiedzi cudze i spożytkowuje je po swojemu, dla swoich potrzeb. Wszystko, o czym mówi, podaje zręcznie w wątpliwość, narusza i zniekształca, stawiając raz jeszcze w stan parodii. Trafnie i wszechstronnie opisał to Głowiński: "w twórczości Gombrowicza wszelkie podjęcie formy równa się jej parodii, sama forma, traktowana z dystansem, staje się parodią. (...) Gdyby ktoś chciał igrać słowami, mógłby powiedzieć, że [parodia] jest formą panowania nad formami".<br>Szczególnie ważne jest tu słowo "panowanie