nam także wewnętrzne prawo do wyciągnięcia z dokonanych doświadczeń wniosków dla siebie i innych" (moje podkreślenia).<br>Porębski widzi swoją zasługę (Brandys wypowiada się podobnie na odcinku literatury) w swoim dawnym posłuszeństwie i lakiernictwie, które trudno nazwać inaczej jak potulnym oportunizmem czy dyskwalifikującą krytyka pomyłką. Porębski nie wspomina, co ten oportunizm zniszczył, ile talentów zmarnował, ilu artystów autentycznych zafałszował czy doprowadził do rozpaczy, więc skąd naraz te prawa i przywileje dla już uprzywilejowanych w dobie socrealizmu. "Dziś wiemy - pisze dalej - całkowite wyrzeczenie było kłamstwem, po drugie błędem. Kłamstwem, bo niemożliwe jest odcięcie od prawdy tych wszystkich przemyśleń i wzruszeń. Walka powinna toczyć