Mani. Nie wyobrażała sobie siebie zmieszanej z rozochoconą gromadą ludzi. Ostatnio starała się trzymać na uboczu. Trawił ją ciężki, nękający smutek. Nie potrafiła nawet nadać mu nazwy. Nie było to bowiem poczucie pustki po Konradzie. Ani po klęsce, ani po Warszawie i miłym mieszkaniu na Kruczej. Po prostu świat jej zobojętniał, a w zamian dręczyła świadomość winy. Myśl, że jest bezradna. Czuła się niby mucha uwikłana w pajęczą sieć. Jeszcze świadoma grozy, gotowa walczyć, ale w gruncie rzeczy nieuchronnie skazana. Skazani są wszyscy. Gdzież jest i kim jest człowiek, którego szuka? Być może, siada z nim każdego dnia przy wspólnym stole