P. Julianowi Tuwimowi w dowód<br> szczerego uznania i szacunku<br><br>Czasem miewam fantazję naiwnego słodkiego dziecka -<br>Kręciłbym fujarki i zganiał koty z zapiecka.<br><br>Rąbałbym drzewo sosnowe poszczerbionym, ciężkim toporem<br>I nosił wodę ze studni do bielejącego dworu.<br><br>Z pachnącej, wiotkiej leszczyny wyciąłbym smagłe pręty<br>I wsiadłszy na nie ujeżdżał, niby znarowione źrebięta.<br><br>Z szyszek zebranych w lesie budowałbym wielkie gmachy,<br>Gdzie okna byłyby z liści, a brama z kawałka blachy.<br><br>Nie umiałbym wcale czytać i byłbym bardzo szczęśliwy,<br>Chodziłbym spać wcześnie i patrzył, jak ciemnieją szyby.<br><br>Czasem zagrałbym w loteryjkę, babcia by mi pomagała,<br>Tatuś by się uśmiechał, a mama trochę gniewała