sunął powoli, szepcąc "Elciu...", wyciągając ramiona. Jadwiga chciała go podnieść... Odtrącił.<br>- Puśćcie - jąkał. - Ja muszą zapytać, ja przyniosłem...<br>W trzęsących się rękach migała chustka, zawiązana w supeł, i &lt;orig&gt;gamasz&lt;/&gt; włóczkowy...<br>- Puśćcie... Ja jeszcze zapytam.<br>Doktor z Pawłem dali mu wreszcie rady, uprowadzili na sofę.<br>Tymczasem powieki opadły same na zdumione źrenice.<br>Uczyniło się cicho. Jeszcze ciszej niż wtenczas, kiedy pośród strasznego milczenia serce Róży śpieszyło do kresu. Wszyscy zapadli w przeszłość: teraz dopiero słyszeli wyraźnie słowa, których Róża - złych i dobrych - wyrzekła tyle w ciągu minionego dnia. Słuchali - każdy osobnym uczuciem - tego, co każdemu było przeznaczone.<br>&lt;page nr=207&gt; Nie rozumieli chaotycznych słów. Ale