został brat carski, w.ks. Konstanty.<br>AleksanderI powierzył mu nieoficjalnie rządy w Polsce, odsuwając go w ten sposób od Petersburga i od następstwa tronu rosyjskiego. Z natury Konstanty był autokratą niezrównoważonym i brutalnym; cenił sobie wielkorządztwo warszawskie i bronił jego odrębności wobec Petersburga, ale z konstytucją i z dążeniami kraju zupełnie się nie liczył. Do spraw wojska, którym dowodził, nie pozwalał się mieszać rządowi i sejmowi, sam za to nawet w drobiazgach narzucał swą wolę ministrom, zatrzymując w swym ręku zwłaszcza tropienie ruchów niepodległościowych. W armii polskiej był rozmiłowany, ale dbał w niej tylko o musztrę, dla żołnierzy miał pałki, oficerów