dzieckiem, że nie wejdę do jego mieszkania i że nie <br>będę pożyczała dzieciom ani swoich zabawek, ani książek. <br><br><br>O Józi nie mówiło się już wcale. <br><br>Tak więc z całego mego pięknego programu pozostawało <br>już tylko noszenie jej jedzenia, co ułatwiała mi życzliwość <br>Katarzyny. <br><br>Gdy jednak pewnego razu przechodziłam z garnuszkiem zupy i chlebem <br>dla Józi przez podwórze, ciotka jej zobaczywszy mnie <br>przez okno, wybiegła do mnie jak furia. <br><br>- To dla Józi nosisz te zlewki?! Co?! - krzyczała <br>już z daleka. <br><br>- Tak... - wybąkałam przerażona. <br><br>Co innego bowiem było siedzieć na koniu w damasceńskiej <br>zbroi* i "spokojnie jak posąg", z ręką wspartą <br>na gardzie