Nikt jednak nie kładzie się spać - jest zbyt duszno, zbyt głośno, a poza tym wszystko się kołysze. Owinięty w sztormiak wchodzę na mostek. Tłok jak pod budką z piwem. Jeden marynarz stoi przy kole sterowym. Po jego prawej kapitan. Dwóch ludzi uwija się przy radarze. Malutki, ruchliwy operator i wielki, zwalisty nawigator. Wycieram oczy z wody morskiej. Z kambuza wychyla się uśmiechnięta gęba kucharza. Kanapki i kawa! Po chwili mostek pustoszeje. Część załogi ustawiła się w kolejce do ubikacji, część - mimo chwiejby - próbuje zasnąć. Jeden z oficerów z mostka zaczyna ze mną rozmowę. Chciałby, aby ludzie dowiedzieli się prawdy o tym