eleison, orkiestra kontynuuje pracę motywiczną, z materiałem <br>głównego motywu (zKyrie eleison) tej części (s. 7, prz. 158). Podobnie w inicjalnym <br>odcinku opracowania ostatniego wersu Agnus Dei jedynie w partii orkiestry powraca <br>materiał początkowego odcinka mszy (Kyrie eleison), powodując repryzowe zamknięcie <br>formy (s. 63). Tego rodzaju zabiegi nadają poszczególnym częściom dużą zwartość <br>materiałową (szczególnie w Kyrie), analogicznie do cyklu symfonicznego. Tradycyjny <br>­ jak widać ­ język muzyczny buduje symfoniczny rozmach tego cyklu, z eksponowanym <br>elementem dekoratywności ­ widocznym w ewolucjonizmie motywicznym, bogatej, <br>późnoromantycznej harmonice i kolorystyce.<br> Requiem ma identyczną obsadę jak Missa Pontificalis: kwartet solistów (SATB), <br>chór <br>mieszany i orkiestrę (dysponowałem wyciągiem fortepianowym). O koncepcji