biegną tory kolejowe i widać resztki wagonów, rdzewiejące konstrukcje ramp i suwnic. Zaraz za tym zdechłym industrialem zaczynają się zielone góry i jakby się człowiek uparł, to lasami dotarłby w dwa-trzy dni do granicy Węgier na południu. Lecz tym razem Rudňany muszą wystarczyć za cel podróży i gdy dolina zwęża się jeszcze bardziej, można dostrzec, że w tym księżycowym krajobrazie żyją ludzie. Z ceglanych ruder, które mogły być kiedyś zabudowaniami stacji kolejowej, unosi się dym i smali na czarno prowizoryczne dachy ułożone ze skrawków zardzewiałej blachy. Wśród tlących się hałd śmieci baraszkuje ciemnoskóra dzieciarnia. Trudno ocenić, czy po prostu się