dłoń w swojej ręce, że ją do siebie przytula. Kiedy płyta się skończyła, uczuła smutek. Ale on nie wypuszczał jej ręki. <br>- Jak chcesz, to możemy ze sobą chodzić - rzekł.<br>Nagle nie wiedziała, co odpowiedzieć. <br>- A ty? Ty chcesz? - spytała wreszcie. <br>- Jasne. <br>- A ja nie wiem... - odrzekła szczerze. <br>Oczy Andrzeja się zwęziły, zobaczyła dwie migotliwe zielone szparki. <br>- To jak już będziesz wiedziała, zgłoś się do mnie - rzekł i zostawił ją pośrodku pustej sali.<br>Zuzanna zorientowała się, że wszyscy to widzieli. Wróciła pod ścianę, powstrzymując łzy. Ojciec gdzieś poszedł z panem Jedlickim. Była zupełnie sama. Do końca wieczoru Andrzej nie podszedł do niej