że aż Wioli śliczną, potarganą główkę odrzuciło na bok.<br>Oczywiście dla zasady zaczęła wrzeszczeć i wołać pomocy, ale dobrze wiedziała, że to nie podziała na rozjuszonego rogacza. Zebrała więc w sobie wszystkie siły i z całej siły kopnęła nie spodziewającego się takiej reakcji Artura w czułe miejsce, a gdy ten zwinął się z bólu, podbiegła do niego i niby przestraszona jęła go przepraszać i pocieszać. Podziałało. Jeszcze dla zasady kilka razy przyłożył jej, ale już niezbyt mocno, aby nie uszkodzić kruchej przecież istoty, po czym rzucił na łóżko. Pogodzili się dość szybko, w czym pomogło pół litra wódki, stojącej zawsze w