repertuaru, musi poczynić akceptujące i odrzucające wybory wśród jego składników. Trzeba nam jednak zauważyć, że takie kształtowanie się nowożytnej kultury polskiej powoduje jej obojętność (zmieniającą się niekiedy w nieprzepuszczalność) wobec poprzedzających ją kultur staropolskich, starych i subtelnych, kultur posiadających własne, autonomiczne repertuary pojęć, problemów i pytań. Spuścizna tych kultur - a zwłaszcza kultury polskiego renesansu, najmniej z nich podatnej na przełamanie autonomii wobec wszystkiego co romantyczne i poromantyczne znalazła się niejako poza główną drogą <hi>na bocznym trakcie kultury polskiej</>. Nie zapomniano wprawdzie o istnieniu tej spuścizny, ale wątpi się, aby miała oni aktualne (a nie jedynie historyczne) znaczenie, znaczenie dla tego, co