wbrew jego intencjom kontynuowali wśród chłopów agitację rewolucyjno-powstańczą. Znaleźli mocne poparcie w guberniach: kowieńskiej, wileńskiej i grodzieńskiej, a więc tam, gdzie czynnik narodowy lub wyznaniowy (katolicka Litwa, przywiązana do skasowanej unii zachodnia Białoruś) leżał u podstaw antagonizmu między ludnością a rządem.<br>W Kowieńszczyźnie główną siłę ruchu stanowili litewscy chłopi, zwłaszcza czynszownicy z dóbr rządowych. Natomiast w Białorusi Wschodniej, gospodarczo bardziej zacofanej, przywiązanej też do prawosławia, antagonizm klasowy zwracał chłopów przeciwko powstaniu, które reprezentowała w ich oczach polska szlachta. W guberni mińskiej partyzantka się nie rozwinęła; w witebskiej dała powód do wystąpień chłopów przeciwko dworom, które stłumiło z kolei wojsko carskie