chłopca od aptekarza aż pod sufit. - Niech żyje!<br>Zgnębiony, bo go aptekarz wyrzucił z roboty za podpijanie spirytusu, doznał pocieszenia. Na kliszach można było rozpoznać każdy sklepik. Tu i ówdzie w drzwiach unosiły się półprzezroczyste, bezcielesne postaci sklepikarzy z rękami założonymi na brzuchu. Oko ludzkie jest niedoskonałe, łatwo daje się zwodzić pozorom, klisze widzą lepiej. Jeśli przez ciało kupca prześwieca framuga i napis na szybie, cóż to może znaczyć? <br>- Wszystko jasne - mówili mężczyźni z okutymi laskami, przechadzający się po ulicy. - Klisze nie kłamią.<br>Porobili na murach kredowe znaki, by w godzinie wyrównania rachunków poprowadziły ich pod właściwe adresy. Raz po raz