bezpośrednio w obręb własnego życia (np. płaczemy nad losami nieszczęsnej bohaterki melodramatu, ponieważ unaoczniają nam one<br>nasze własne podobne nieszczęścia), wówczas rzeczywiście można mówić o<br>istotnym nadużyciu estetycznym, lecz gdy stajemy twarzą w twarz z<br>pięknem przyrody, prawidła dobrego smaku już nie działają. Dla kogoś<br>zachód słońca przywołuje zachód jego życia, dla kogoś innego feerie<br>barw zachodu słońca są manifestacją marzeń o empireum niebiańskim z<br>całą jego wspaniałością. Nasz widok zachodu słońca z naszego okna jest<br>raz smutnym brakiem zachodu słońca z powodu gęstych chmur, innym razem<br>doznajemy szczególnego upojenia z kategorii panteizmu, gdy blask<br>zachodu, jak zorza polarna, przywołuje wspaniałość