domu, przejeżdżał trzy przystanki do uniwersytetu, <br>wspinał się po schodach i mówił. Starał się. Próbował mówić o horyzontach ewolucji, <br>Traktacie logiczno-filozoficznym Wittgensteina, ale jego myśli ślizgały się po <br>szpitalnych salach. Pacjent z dwójki wrócił do domu. Dziewczyny z wypadku nie <br>udało się uratować, a ten po trepanacji walczy o życie. Przyszła nowa pielęgniarka, <br>zabrakło skopolaminy. O tym mógł mówić. Nawet tutaj, wśród książek, czuł zapach <br>lizolu i środków dezynfekcyjnych. Nic. Codzienność. Wsunął rękę do kieszeni marynarki. <br>Znowu zapomniał zapłacić za telefon.<br>Niemożność zrozumienia budziła w nim ból. Tajemnica. Jak można przeżyć coś takiego <br>i nic nie pamiętać? Nic nie wiedzieć? Może