proszę jeszcze raz. Stałem nieruchomo, zapatrzony w budynek ZUS-u z odrapanym tynkiem i okna, w których mimo południa świeciły się ostre jarzeniówki, nie widziałem panny Wypych ani Gawryłowicza, jej wzrok, jego uśmiech bym zapamiętał, a nie chciałem tego pamiętać, mimo to każdy upostaciowany lęk, jaki pojawiał się w moim życiu, miał właśnie te rysy, oczy panny Wypych i wykrzywione w ironicznym uśmiechu wargi Gawryłowicza.<br>Pojawił się pierwszy śnieg, wyrównał dziury w ulicach, przykrył warstwy śmieci i pożółkłych liści. Julia pomagała mi przy pianinie, ojciec zamykał się w pokoju i wśród dymu klubowych przerzucał stosy akt, cieniutkim, mocno pochyłym pismem uzasadniał