ojców lazarystów ("Cóż za trafna nazwa - myślałem - bo przecież oni jak Chrystus Łazarza przywrócili nas do życia!"), i usiłowaliśmy trafić kamykami w wyraźnie widoczne na piaszczystym dnie poruszające się bokiem kraby rzeczne, które zresztą niewiele sobie z tego robiły, oddzielone od powierzchni bezpieczną warstwą wody, i spokojnie polowały na drobne żyjątka i owady,<br>wobec tego po chwili przestaliśmy się nimi zajmować i ukrywszy się przed prażącymi promieniami południowego słońca w gęstwinie przybrzeżnych krzaków, zaczęliśmy rozmawiać, choć nie znaliśmy swoich języków: on rozumiał - jak się okazało - dwa-trzy słowa po polsku, a ja - boć przecie zaczęliśmy się w szkole uczyć tego języka