groźnym Bałtykiem. Dzięki temu radarowy sygnał jego era niknąć powinien w szumach od otaczającego okręty tła. Lot nad wodą był niespokojny, samolot uparcie walczył z dość uciążliwą turbulencją i to niemal nad samymi falami. Niebo ciemniało coraz bardziej, a morze w dole pod maszyną przybrało barwę czarnego marmuru z białymi żyłkami pian. Gdzieniegdzie nad falami wisiały rozległe welony białych oparów ograniczających widzialność skośną do półtora, góra dwu kilometrów, a nad nimi niebo wybite było rozwleczonymi ławicami stratocumulusów, siąpiących drobnym deszczem. Ale to mu akurat nie przeszkadzało. w pewnym momencie uznał to nawet za okoliczność sprzyjającą wykonywanemu przez siebie zadaniu.<br>Porucznik Biajgo