strony kawiarni sączył się poprzez ściany monotonny bulgot, czasem uwydatniał się piskliwy głos którejś z panien bufetowych, dźwięk szklanki lub rzegot dzbanuszka, upuszczonego na posadzkę. Pikole w dalszym ciągu tkwili na swoich postumentach. "Och, żeby się stał jaki cud i sprężynowe drzwi nie zakłapały tego wieczoru." Ukradkiem spoglądali na zegar żywiąc niedorzeczne nadzieje. "Już jest trzy na ósmą, a sala pusta; potem będzie po ósmej i, kto wie... może, może... Może nagle zrobi się godzina dwunasta i wolno będzie sprzątać obrusy?" Nie chcieli myśleć o tym, że ze wszystkich stron miasta zdążał do "Pacyfiku" tłum gości, że już był blisko, może