u obcych, na takiej żydowskiej wieczerzy, najwyraźniej zobaczył, jak daleko odszedł, jak prawdziwie nie wierzy. Ale gdzie i kiedy zgubił tamten świat, tego dokładnie w żaden sposób nie mógł sobie przypomnieć.<br>A więc - Szczęsny z całej rodziny Lubartów najmniej jakoś lubił Ewę, towarzyszkę, człowieka oddanego partii. Bliższa mu &lt;page nr=361&gt; <br>była Fejga, żywiołowa i hałaśliwa, z obronnym sprytem na co dzień i odświętną tajoną uczuciowością. Mógł słuchać po raz nie wiem który tej samej załzawionej opowieści o Szymku, dobrym, mądrym dziecku, dla którego zbrakło jednej kropli, co by mu wzrok uratowała, o Szymku, który zginął dla wszystkich, ale nie dla starej Fejgi. Lubił