się w strugach słońca, ciała ich zbrunatniały, gryzł je słony pot. Wiatr wzbijał na budowie kurzawę, piekły zaczerwienione oczy, krwawiły spierzchnięte wargi. Cegły jęły ciążyć pudem. Nie wolno było nie śpieszyć się, gdyż robota miała swój termin i żadne przekleństwa uchylić go nie mogły, choćby grzbiet trzeszczał niemiłosiernie. Krzątały się zziajane i udręczone, aby wyrobić normę.<br>Step dyszał gorącem, na darmo szukać choć chmurki zwiastującej deszcz, suche niebo nie mogło uronić ni kropli. Kazachowie zwinęli swoje jurty i objuczywszy kobyłki, pędząc stada baranów i owiec, w obłokach pyłu wyruszyli szukać przychylniejszych pastwisk w daleką dal. Przepadł z nimi kumys orzeźwiający spragnionych