oblata
Wielki słownik ortograficzny PWN*
Słownik języka polskiego PWN*
oblata «w dawnym prawie polskim: wpis aktu prawnego do ksiąg sądowych»
oblat
1. «członek katolickiego zgromadzenie zakonnego założonego w 1816 r. we Francji»
2. «osoba świecka podejmująca stałą służbę przy klasztorze i uprawniona do noszenia stroju zakonnego»
3. «w średniowieczu: dziecko przeznaczone przez rodziców do stanu zakonnego»
oblatać — oblatywać I «wypróbować nowo skonstruowany samolot lub szybowiec, latając nimi»
