żebraczej profesji bywali nieuczciwi; niektórzy mieli swoje etyczne zasady, wyróżniali się pobożnością - przynajmniej na pokaz - gromadzili się przy kościołach, bardzo przy tym zabiegając o świadectwa i dobrą opinię od plebanów, co chroniło ich przed restrykcjami władz. Dziadowie kościelni tworzyli swoistą elitę wśród żebraków. Najhojniej obdarowywano ich podczas odpustów, pogrzebów i Zaduszek, jako że modlili się za dusze zmarłych, a takie wstawiennictwo u Boga było bardzo w cenie.<br>Umieli śpiewać nie tylko pobożne pieśni, ale i ulubione przez słuchaczy na odpustach i jarmarkach "ballady dziadowskie" o różnych głośnych wydarzeniach, często o zbrodniach, które wstrząsnęły opinią publiczną. Niektórzy cieszyli się poważaniem, ba - nawet