polskiej poezji codzienności - a jest to też przecież poezja filozoficzna - jest poczucie humoru i towarzyszące mu stałe napięcie między powagą wypowiadanych uogólnień a śmiesznością przypadków życia, śmiesznością paradoksów czy po prostu zaskakujących zderzeń wewnątrz samego języka. Mimo tak wielkiej różnicy w poetyce cechuje to zarówno poezję Białoszewskiego, Szymborskiej, jak i Świrszczyńskiej. Ona przecież zaczęła od groteski i śmiech zawsze wydawał się jej podstawową zasadą organizacji świata. Jej późne wiersze odznaczają się drwiną z siebie, kpiną z konwenansów, ironizowaniem w obliczu tragicznej świadomości śmiertelnego ciała.<br> Świrszczyńska odbiera cały kosmos psychosomatycznie, podobnie jak miłość, ale często się tą psychosomatycznością bawi. Nie bała się