najlepiej. I okręciwszy się w miejscu, Krywko ruszył polami przed siebie, omijając senną, rozgrzaną osadę. Pan Staś zwilżył końcem języka krawędź bibułki, przykleił ją starannie i długo kiwał z wyrozumieniem głową, patrząc za odchodzącym Polkiem. Od miasta szedł na spiżowych nogach posępny głos dzwonu cerkiewnego. Złotawa chmura jak wielki okręt żaglowy stała nad doliną, lasy cichły powoli, wypełnione zawiesistym mrokiem barwy rzecznych wodorostów. Polek ocknął się przed domem Puciałłów, skrytym w cieniach spływających ze szczytu lesistego wzgórza. Tylko na liściach winorośli obejmującej zachodnią ścianę willi leżało jeszcze wiele drobin słońca. Usiadł pomiędzy kolczastymi krzakami dzikiej róży, patrzył w ciemne okna odbijające