którą wykorzystał Rutherford w swych słynnych eksperymentach prowadzących do odkrycia jądra atomowego. Tok rozumowania był przy tym następujący: Gdyby w neutralnym elektrycznie atomie ujemne ładunki elektronów i dodatnie protonów były rozmieszczone równomiernie w całej objętości atomu, jak przypuszczano, wówczas rozpraszana na takim atomie cząstka doznawałaby tylko nieznacznego odchylenia (rys. 4.20a). W przypadku jednak, gdyby cały ładunek dodatni był skupiony w znacznie mniejszej objętości jądra, cząstki alfa, przechodząc w jego pobliżu, mogłyby być odchylane bardzo silnie (rys. 4.20b). Stwierdzenie występowania rozproszeń nawet pod kątami bliskimi 18˙0 w eksperymentach przeprowadzonych przez Rutherforda <br>&lt;gap&gt;<br>świadczyło o tej drugiej możliwości i o istnieniu