Aresztowano więc pod fikcyjnymi zarzutami mec. &lt;name type="person"&gt;Macieja Bednarkiewicza&lt;/&gt;, pełnomocnika &lt;name type="person"&gt;Barbary Sadowskiej&lt;/&gt;, szykanowano mec. &lt;name type="person"&gt;Władysława Siłę-Nowickiego&lt;/&gt;, inwigilowano prokuratorów, którzy rozpoczęli śledztwo. W końcu usunięto ze stanowiska &lt;name type="person"&gt;Henryka Prackiego&lt;/&gt;, zastępcę prokuratora generalnego, który sprzeciwił się manipulacjom. Przed samym pierwszym procesem w 1984 r. preparowano zeznania świadków, odpowiednio też &lt;q&gt;"ustawiano"&lt;/&gt; oskarżonych milicjantów.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="art"&gt;<br>&lt;tit&gt;AD VOCEM&lt;/&gt;<br>&lt;tit&gt;Co wiemy o zbrodniach PRL&lt;/&gt;<br><br>Nikogo nie zdziwił chyba wczorajszy wyrok uniewinniający byłego milicjanta oskarżonego o śmiertelne pobicie Grzegorza Przemyka. Kolejny raz okazuje się, że w III RP zbrodnie PRL nie mogą zostać do końca ujawnione, a sprawcy ukarani. Najczęstsze uzasadnienie, padło ono również przy okazji sprawy zabójstwa Przemyka