trupów spychane do rowów, rozpacz różnokolorowych ludzi, egzekucje, ale i szpitalne łoża, żeby nie było jednostronnie. To nie ludzie ludziom zgotowali ten los, o nie. Nie ma ułatwień. I ten lament jest nie tylko lamentem duszy udręczonej chwilową nieobecnością Boga, to także pytanie: Boże, czy Ty w ogóle mnie kochasz?! <br>Abba. Tatusiu, gdzie jesteś? Czemu mnie porzuciłeś?! Pytanie zdziwionego dziecka, w którym już kiełkuje straszne podejrzenie, że może nie istnieje żaden kochający tatuś, że może zostało samo. Na wieki. <br>Mrużę oczy i widzę szybkie jak smaganie batem sekwencje agonii, śmierci, rozpaczy. Walimy po gałach jak strobo. Stopniowo redukujemy obrazki pod tytułem