in., 1981). Dalej na północ, na Svalbardzie, ablacja powierzchniowa w strefie czołowej lodowców (50 - 100 m n.p.m.) osiąga 200 - 300 g/cm rocznie (w 1989 r. na Lodowcu Hansa 230 g/cm), a w rejonie linii równowagi ok. 70 - 100 g/cm (na Lodowcu Hansa 87 g/cm).<br> Ablacja na linii równowagi jest wskaźnikiem umożliwiającym porównywanie topnienia powierzchniowego poszczególnych lodowców. Równa się ona akumulacji na tej wysokości, tak więc mapa na rysunku 4.5 oddaje również zróżnicowanie intensywności ablacji powierzchniowej na kuli ziemskiej. Wynika z niej, że w obszarach dużej akumulacji występuje także duża ablacja, a najsilniej zlodowacone obszary