szkolę interakcjonizmu symbolicznego, mówiącymi o zdolności jednostki do symbolicznego dialogu z samym sobą, do włączenia do tego dialogu uogólnionych wartości, cech, postaw i ocen przypisywanych innym, do identyfikacji bądź konfrontacji z pewnym uogólnionym, syntetycznym obrazem innych (por. szersze interpretacje grup odniesienia normatywnego w terminach interakcjonizmu symbolicznego - Urry, 1973: 1-26). Abstrahowanie od tej tradycji teoretycznej przy rozważaniach na temat grup odniesienia nie tylko zuboża, ale też izoluje tę problematykę, czyniąc z tego pojęcia zagadkowy wytrych, który pasuje do wielu stwierdzonych empirycznie sytuacji, ale ich nie wyjaśnia. W świetle wspomnianych koncepcji pewną naiwnością jest mechaniczne rozróżnianie grup odniesienia normatywnego i porównawczego jako