żyli ze sobą w idealnej zgodzie. Gdzieś na polach elizejskich tej narodowej zgody przechadzają się ze sobą Witos, Daszyński, Korfanty, Piłsudski, Dmowski. Mało kto rozumie, że gdyby sanacja jakimś cudem dotrwała do roku 2002, to w tej samej Warszawie nie mogłoby być równocześnie placu Józefa Piłsudskiego i ronda Romana Dmowskiego.<br>Adam Dobroński zwraca słusznie uwagę, iż we współczesnej świadomości Polaków nasz ciąg dziejów odchodzi od martyrologii, a zaczyna się układać jako seria samych zwycięstw. Klęska wrześniowa dawno już przestała być klęską, a nawet wojną obronną, lecz zmieniła się w ciąg zwycięskich bitew. Powstanie warszawskie jest wielkim moralnym i politycznym zwycięstwem narodu