są prawdziwe - tak samo w ciągu wspólnego życia miał stale pragnienie sprawdzenia, czy dobrze słyszał, dobrze widział, co mówiła i czyniła Róża. Czy ona - taka właśnie - istnieje. Przez kilanaście lat zadziwienie Różą było źródłem potwornie bolesnego szczęścia. W dalszych czasach, tracąc barwę zachwytu, stało się koszmarem. Niespodziewaność, niebywałość Róży uczyniła Adamowi świat puszczą, pełną zasadzek i upiorów. <br>Otóż wtenczas, kiedy tam wtedy zajrzał do ich pierwszej sypialni, spostrzegł Różę w biednej, kusej sukienczynie, zapatrzoną w kontury dalekich domów - wtedy nie zadziwił się, nie zachwycił. Tego nareszcie, to sobie nareszcie z dawna wyobrażał, że tak któregoś ranka młodą żonę zastanie. Zagubioną w