przybywali urzędnicy z cesarskiego dworu Kadżarów. W praktyce Chuzestanem samowładnie rządził szejk Khazal z Muhamrahu, który czasem hołdował szachowi, lecz częściej przeciw niemu intrygował. W 1898 r. Khazal poprosił Anglików o protektorat. Sir Mortimer Durand, brytyjski ambasador w Teheranie (ten sam, który tak niezręcznie podzielił Pasztunów między Cesarstwo Indii i Afganistan) dał mu odpowiedź wymijającą: nie chciał rozgniewać szacha. Ale Khazal nalegał, bo jego główne zyski pochodziły ze ściągania haraczy od handlowych karawan, a szach właśnie powierzył rząd ceł - Belgom. Następca Duranda, sir Arthur Hardinge, przyrzekł tedy spełnić pragnienie szejka; uczynił to tym chętniej, że Chuzestan już pachniał ropą, a D'Arcy