dydaktyczny model powieści oświeceniowej, zaprezentowany przez Krasickiego i zaproponowała własny. Zerwała z jawnym moralizowaniem. Uległ zmniejszeniu dystans narratora wobec świata przedstawianego, a świetnie przez autorkę opanowana technika epistolarna służyła dobrze analizie subiektywnych doznań i obrazowi ich rozwojowej dynamiki. Punkt widzenia narratora mógł już pokrywać się z punktem widzenia opisywanej postaci. Aktualizacja płaszczyzny narracji, ujawnianie osoby opowiadacza, zastosowanie zasady „powieści z kluczem", częste odniesienia do czytelnika należały na terenie polskiej prozy do osiągnięć ukazujących nowe możliwości powieściowe. Trzeba również uznać utwór Wirtemberskiej za udaną próbę wcielenia w życie postulatu Rousseau, aby uczynić język artystyczny przekaźnikiem treści emocjonalnych także przy odwołaniu się