Waldramneshundare possideo)32.<br><br>&lt;gap reason="sampling"&gt;<br><br>Wymóg jednomyślności nie wynikał, jak widać, z poszanowania odrębnego zdania jednostki. Wyrażała się w nim raczej przemożna presja wywierana na jednostkę przez wspólnotę niezdolną do działania w warunkach różnicy zdań. Wydaje się, że Thietmar to na swój sposób rozumiał. Podobnie jak Prokop z Cezarei, gdy pisał o Antach, Thietmar odnotował rzecz ciekawą i dziwną dla cywilizowanego obserwatora: oto Lucicy nie mają żadnego władcy. Aby wyjaśnić, jak mimo to udaje im się podejmować i realizować decyzje, zajął się Thietmar mechanizmem funkcjonowania wiecu. Jednomyślność wiecowych postanowień (unanimi consilio in placito suimet necessaria discucientes) łączył kronikarz logicznie z powszechną zgodą w