i palce łamliwą skorupką, jak chitynowe owadzie wylinki. Po tych pierogach miał niezdrowy oddech i ciężar w żołądku. Pierogi przynosiła z plebanii Róża, i tak się zaczęła znajomość. Wkrótce pożyczał księdzu własne książki, ze świadomością, że nie będą czytane. Zaczęli chodzić na spacery, rozmawiać. Dużo rozmawiali. <br>- Z mojego punktu widzenia Antarktyda może nie istnieć - powtórzył Jassmont, zdając sobie sprawę, że ksiądz mu umyka.<br>Ksiądz podniósł z wysiłkiem ciężkie powieki i przytaknął. Stanowczo za dużo wypili. On również miał osobiste antarktydy, których mogło nie być. Chrystus na krzyżu czerniał, jakby bardziej oddalony. Było to dotknięcie cichej tajemnicy, która jednakowo stanęła naprzeciw nich