co dzień przed kapitanem na tej linii zagadnienia błahe i ważne, a niektóre uważał nawet za historyczne. Na wszystkie zagadnienia usiłował zawsze sam sobie dać odpowiedź. I tak wspaniały obraz kąpiącej się odaliski, zobaczony w muzeum, stawał się dla kapitana problemem. Głośne na Bliskim Wschodzie odaliski nie były znane w Arktyce. Sama nazwa już była oszałamiająca. Po bardzo dokładnym obejrzeniu obrazu kapitan stwierdził jednak ze spokojem: - Nu coż takiego, panie, adalistka. Pa mojemu ADALISTKA kabieta jak każda inna, nu może nieżnieja [delikatniejsza] trocha. (s. 237)<br> Zaborowski czarował Domejkę swą wesołością.<br> - Nu wie co? A? - mawiał do niego kapitan Domejko. - Nu dobry