zawiera dwie różne tendencje, <br>z jednej strony ­ tradycjonalistyczne, z drugiej ­ restauracyjne. Według Dahlhausa <br>Schiller pierwsze określił jako "naiwne", drugie zaś ­ "sentymentalne". Pierwsze <br>wiążą się z tradycją jako nieprzerwanym continuum, drugie przeciwnie, stanowią <br>nawiązanie do przerwanej tradycji. Tradycji XIX w. zawdzięczamy zachowanie twórczości <br>Mozarta i Beethovena, podczas gdy muzyka Palestriny i Bacha była przedmiotem <br>restauracji. Decydujący jest tu przede wszystkim dystans wewnętrzny, nie zaś <br>zewnętrzny, chronologiczny (Dahlhaus 1973, s. 44). Można także wyróżnić historyzm <br>"retrospektywny" ­ pojmujący styl palestrinowski nie jako przeszłą formę wyrazu, <br>lecz jako formę wyrazu uwolnioną z historii, oraz historyzm "relatywistyczny", <br>ze świadomością niepowtarzalności ­ z tendencją do kopiowania stylu palestrinowskiego