kalwińskich pracował nad nowym tłuma<br>czeniem całego Pisma, ukazał się przekład katolicki, zwany Biblią Leopolity, pt. Biblia, to jest Księgi Starego i Nowego Zakonu (Kraków 1561). Jan Leopolita, zwany też Janem Niczem, nie był prawdopodobnie autorem przekładu, lecz redaktorem wcześniejszej wersji opartej na Wulgacie - ale dokładnie nie wiemy której: czy Biblii królowej Zofii, czy innej Biblii piętnastowiecznej, czy też nieznanego tłumaczenia z pierwszej połowy XVI w.<br>Tak zatem o dwa lata dali się wyprzedzić działacze reformacji. Zespół złożony m.in. z Jana Łaskiego, Franciszka Stankara, Piotra Statoriusa, Andrzeja Trzecieskiego Młodszego, Jakuba Lubelczyka opracował i wydał nakładem Mikołaja Radziwiłła Czarnego w Brześciu w 1563