dłoń Iki. - Trzeba <br>iść - powiedział.<br><br>Postąpił krok naprzód. Ale w połowie drugiego Ika nagle przystanęła.<br><br>- Czekaj! - mruknęła.<br><br>- Co? - zaczął. - Dlaczego właściwie...<br><br>Ona jednak nie słuchała. Puściła jego rękę, biegiem zawróciła do stolika, <br>wzięła po jednym naczyniu z płynem do każdej ręki - a ruchem <br>głowy wskazała na zamkniętą wazę z owocami.<br><br>- Bierz to. Nie wiadomo, na co się trafi...<br><br>Pokiwał głową. To było mądre.<br><br>- Nieźle to przemyślałaś - przyznał. - Idziemy!<br><br>I poszli, starając się dla dodania sobie otuchy głośno tupać butami. <br>Tylko że na tej promienistej i gąbczastej (choć twardej <br>niby) podłodze i tak nic z tego nie wychodziło.<br><br>Tym razem przez zarysowaną