zimy. Rzeczywiście, tym razem nie czekamy długo. Już po kilkunastu minutach w szarówce widzimy czarny cień przesuwający się pod wodą, z wynurzonym przodem. Mała głowa bobra przecina taflę wody. Zwierzę dopływa do przeciwległego brzegu i bezszelestnie wynurza się z wody. Patrzę przez lornetkę na rozmywający się w cieniu gałęzi kształt. Bóbr również zastygł w bezruchu. Wydaje się, że wpatrujemy się w siebie nawzajem. W końcu zaczynam mieć wątpliwości, czy kształt, w który się wpatruję na drugim brzegu, to rzeczywiście bóbr. Bogdan radzi, bym wyszedł trochę z zarośli i przykucnął - tam będzie lepiej widać. Robię to powoli, staram się poruszać się jak